When You Are Old
When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;
How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;
And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.
***
Wanneer je oud en grijs aan ‘t haardvuur doezelen zal
Lees bedachtzaam dit vers, bedenk hierbij vooral
Hoe je ogen zo zacht en hun tedere blik
Ooit velen beroerden, en beroerd was ook ik
Men adoreerde je - of deed men maar alsof? -
Je
schoonheid, je gratie oogstten één en al lof
Slechts één hield echt van jou, van je nomadenziel
Je sprankel, je gloed, die hem keer op keer beviel
En staar dan, alleen, in de nagloeiende as
Mijmer triest hoe de Liefde ontmoedigd verdween
Om over de bergen en voorbij de zeeën,
Tussen de sterren te vergeten wie jij was
(vert. CDR)
***
...en nog, in de reeks 'oudjes mijmerend aan het haardvuur', deze prachttekst (1578) van Pierre de Ronsard, waarmee hij op de toen zeer respectabele leeftijd van 54 jaar de mooie Hélène tot een erotisch carpe diem trachtte te overhalen. Het hele gedicht, en vooral de laatste zin, heeft de tand des tijds met glans doorstaan.
Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle,
Assise auprès du feu, dévidant et filant,
Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant :
« Ronsard me célébrait du temps que j’étais belle ! »
Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle,
Déjà sous le labeur à demi sommeillant,
Qui au bruit de Ronsard ne s’aille réveillant,
Bénissant votre nom de louange immortelle.
Je serai sous la terre, et, fantôme sans os,
Par les ombres myrteux je prendrai mon repos ;
Vous serez au foyer une vieille accroupie,
Regrettant mon amour et votre fier dédain.
Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain :
Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.
Tussen de sterren te vergeten wie jij was
(vert. CDR)
***
...en nog, in de reeks 'oudjes mijmerend aan het haardvuur', deze prachttekst (1578) van Pierre de Ronsard, waarmee hij op de toen zeer respectabele leeftijd van 54 jaar de mooie Hélène tot een erotisch carpe diem trachtte te overhalen. Het hele gedicht, en vooral de laatste zin, heeft de tand des tijds met glans doorstaan.
Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle,
Assise auprès du feu, dévidant et filant,
Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant :
« Ronsard me célébrait du temps que j’étais belle ! »
Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle,
Déjà sous le labeur à demi sommeillant,
Qui au bruit de Ronsard ne s’aille réveillant,
Bénissant votre nom de louange immortelle.
Je serai sous la terre, et, fantôme sans os,
Par les ombres myrteux je prendrai mon repos ;
Vous serez au foyer une vieille accroupie,
Regrettant mon amour et votre fier dédain.
Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain :
Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.
vertalen is altijd moeilijk, Yeats al helemaal en als je de rijm wilt behouden, dan wordt het bijna ondoenbaar - maar dit geeft in elk geval toch sterk de sfeer weer van het gedicht en houdt zich heel dicht bij het origineel.
BeantwoordenVerwijderenIk miste wel een beetje de oorspronkelijke versie hierbij, maar heb dat er dan even zelf bij gezocht.
Dank je voor de reactie! Ik voeg de oorspronkelijke tekst toe. Was een beetje in dubio hierover, omdat ik het origineel zoveel rijker vind dan de vertaling, maar ik begrijp je, uiteraard. Als lezer zou ik er de oorspronkelijke versie ook bij willen.
BeantwoordenVerwijderen