Vergeten

'Une femme âgée a passé la nuit du réveillon de la Saint-Sylvestre enfermée dans une grande surface de Roubaix avant d'être délivrée mardi matin.'
Source TF1 News

                                                                       ***

De deur was niet op slot. Ze trok ze behoedzaam open. Syl miauwde in zijn draagtas. ‘Shhht, Syl. Laat me luisteren.’  Geen muziek meer en geen stemmen, alleen een vaag geronk was nog te horen. Ze trok de deur verder open. Het licht in de gang was uit, overal was het donker.  Enkel door de grote deuren viel er wat schijnsel binnen van de neonreclame. Twee rode lichtjes reden zachtjes van de grote parking en dan was het volledig stil. Dapper stapte ze op de deuren af om te zien of ze nog automatisch zouden opengaan.  Nee. Ze waren afgesloten met een grote ketting. Precies een groot blinkend lint rond een kerstpakket.

Ze keerde op haar stappen terug naar het licht van het toilet. Syl miauwde opnieuw. Ze ritste de draagtas open en aaide hem. ‘Niet bang zijn, Sylvester. We zitten hier opgesloten, maar er komt vroeg of laat wel iemand om ons weg te halen. Maak je maar geen zorgen.’ De kat sprong uit de tas en vleide zich ronkend tegen haar benen. Nu miauwde hij nogmaals, kort en vragend. ‘Ja, hoor, Syl, ik heb ook honger.’

Zo snel als haar tachtigjarige benen haar konden dragen, stapte ze naar de kassa. Daar lagen leeslampjes voor in de auto. Ze had die vaak genoeg gezien. Ze nam er eentje mee en ging op zoek naar kattenvoer.  Als een hondje liep Syl achter haar aan.

‘Mmm. Sheba, dat is eens iets anders dan je Friskieskorreltjes, hé. Wat zal het worden? Zalm in gelei? Stukjes konijn in saus? Of liever Pâté met kip? Weet je wat, we nemen ze alle drie mee, dat is drie maal zo lekker.

Eerst een plaatsje vinden. Ze herinnerde zich de zetels voor de home cinema’s in de afdeling elektro. Onderweg graaide ze een klein kerstboompje mee dat wat verloren stond te blinken op een wasmachine in promotie.

De zetel was heerlijk zacht, ze kon hem zelfs elektrisch bedienen. Ze liet zich helemaal tot in ligstand glijden en probeerde  alle knopjes uit. Terwijl  ze intens genoot van een luxueuze rugmassage, lag Syl op haar schoot te ronken. ‘Ha, daar zou je je honger bij vergeten, hé!’ Hiermee mogen ze mij alle dagen straffen!’. Ze keek schuin opzij naar het etiket dat aan de zetel bungelde. 699,-euro, dat was wel erg ver buiten haar financieel bereik.

Ze trok één van de kuipjes open. ‘ We beginnen met vis vanavond’. Syl schrokte het hele kuipje zalm in geen tijd naar binnen en keek haar dan weer vragend aan. ‘Niet te snel, hé, Syl, nu gaan we eerst voor ‘t baasje zorgen.’

De winkelwagens stonden te blinken op de parking , maar binnen aan de ingang stonden kinderkarretjes met een vlagje, precies de goede hoogte. Traag gleed ze met haar leeslampje over de verlaten rekken.  De visafdeling was gesloten en dat was jammer. Het water kwam haar in de mond bij de gedachte aan verse Sint-Jacobsschelpjes, tong, garnaal, krabbepoten, staartvis,… Maar hoe zou ze de vis ook kunnen bereiden?  Naast de visafdeling stond een extra tafel met daarop een twintigtal dozen oesters.  Alle benodigde ingrediënten en keukengerei lagen er netjes bij gepresenteerd: oestermessen, speciale borden, een stapeltje extra dikke schorten,  een bergje citroenen, pepermolens. Net zo makkelijk. Ze koos een kleine doos ‘Huîtres creuses de Marennes-Oléron, numéro 1’ uit. Vroeger at ze soms oesters, bij grote gelegenheden. Louis had haar geleerd dat de grootste exemplaren het kleinste nummer kregen.

Een potje gevogeltepâté met snippertjes truffel kon haar ook wel bekoren. Daar hoorden toastjes bij en wat uienconfit , en uiteraard ook een lekker flesje. Nu ze die verpakking toastjes toch zou openmaken, keerde ze terug naar de hapjesafdeling om een blikje ansjovis, een doosje verse hummus, pikante olijfjes en een miniverpakking tapénade.  Kerstomaatjes, verse basilicum en peterselie ging ze alvast spoelen onder het kraantje aan de visafdeling. 

Als drank ging ze resoluut voor de Cuvée Impératrice van Moët&Chandon, in een miniflesje, de lekkerste champagne die ze ooit had gedronken. Plus  natuurlijk een halfje Sauternes.  Of  2008 een goed Sauternesjaar was, wist ze niet zeker. A la guerre comme à la guerre. Met Syl nog steeds trouw trippelend achter haar aan, haalde ze bij het huishoudgerief een schaar, een blikopener, een flesopener, een mes en een vork, twee mooie borden, een sierlijke flûte en een geslepen glas met voetje.

Intussen was het kouder geworden in het grootwarenhuis. Ze kon de temperatuur aflezen van een kamerthermometer: 16°.  Een wollen dekentje zou wel van pas komen. Bij de terugkeer naar haar comfortabele zetel viel haar blik bovendien op een promotie voor elektrische vuurtjes. Ze haalde er twee uit de verpakking, en plaatste ze links en rechts van haar zetel.  Ze vond een verlengkabel met vijf stekkers in en trok er twee uit. Maar de vuurtjes weigerden dienst.  Ze drukte op de rode knop naast de vijf stopcontacten. De stem van Geert Hoste schalde simultaan uit drie televisietoestellen: ze schrok zich een hoedje. Het bleek een aankondiging te zijn van het programma van de volgende dag. ‘Nee, zei ze luidop. Laten we het gezellig houden. We zullen over een uurtje nog eens proberen.’ Ze trok de drie stekkers uit en constateerde tevreden dat de vuurtjes begonnen te stralen.

Het gewrik met de oesters was een heel gedoe, ondanks het prima oestermes. Ze schonk zich een glaasje Cuvée Impératrice in en haalde uit haar tas een fotokader, dat ze een plaats gaf op het bijzettafeltje naast de zetel. Ze sprenkelde wat van de godendrank op de foto. ‘Zo kan je een beetje meevieren, Louis. Dat is nog eens iets anders dan die rolmops van vorig jaar, hé’. De oesters waren heerlijk vers, voor haar hoefde er geen citroen of peper bij, dat zou de fijne zilte smaak maar bederven.  Syl lustte geen oesters, maar kreeg wat gevogeltepastei tussendoor.  Haar tweede bord werd een heus schilderijtje van  toastjes met hummus, met tapénade, met gevogeltepastei en met ansjovis. Ze versierde het bord met de confit d’oignons, wat verse kruiden en kerstomaatjes en schonk zich hierbij een glaasje Sauternes in. Mmm… puur genieten was dat. 

Een waterkoker was snel gevonden. Hij stond haar uitnodigend op te wachten op de hoek van de afdeling elektro, samen met een rode ster en daarin ’29,90EUR’. Aan de visafdeling  vulde ze de kan met water en dan stak ze de stekker in één van de vrije stopcontacten. Wanneer het water kookte, liet ze er een buitgemaakte diepvrieskreeft in glijden. In afwachting dat deze lekkernij klaar was, ging ze even snuisteren bij de damesblaadjes. Ze kwam terug met een hele stapel: interieurmagazines, kookbladen, glossy modetijdschriften, … .  Syl zette zijn tanden in een tweede kuipje Sheba. Een goede appetijt had die kater! Bladerend in de magazines, peuzelde zij de kreeft monter op.  ‘Je weet niet wat je mist, Louis! Cheers!’ Een tweede glaasje champagne maakte haar nog vrolijker.  Ook Syl was blijgezind aan het spelen met het leeggelikte kuipje.

Ze had plots vreselijk trek in chocoladetaart. Zou ze nog een dessertje proberen? Ze veerde recht uit haar zetel en liet een klinkende boer, die weergalmde tussen de rayons. ‘Pardon!’ zei ze en ze begon te giechelen.  De chocoladetaart stond in ‘afslag voor snelle verkoop’ met vermelding ‘Tot 1/1/13’. De taart was dus een half uur over tijd, jammer, maar een zakje verse roomtruffels maakte veel goed. Bij wijze van koffie nam ze nog een verpakking Roodthooftbonbons mee. Ze ruimde alles rond haar zetel zo goed mogelijk op en stak de drie televisiestekkers terug in hun stopcontacten.  Nu was het Sam Gooris die haar humeur kwam bederven. En wegzappen kon ze niet. Dan maar liever de magazines, voor bij de snoepjes.

Rond twee uur hoorde ze geluid aan de zijkant van het gebouw. Vliegensvlug stopte ze Syl en Louis terug in de tas. Ze liet de zetel terugkeren in de oorspronkelijke stand en stapte in de richting van het geluid, met het dekentje over haar schouders en haar tas dicht tegen haar aangeklemd. De krachtige lamp van de nachtwaker deed haar knipperen. Het neonlicht floepte aan. 

-‘Wat heb je me hier?’  Een jonge kerel keek haar stomverbaasd aan.

-‘O meneer, ik ben zo blij u te zien, ik dacht dat ik hier tot woensdag zou vastzitten!’

-‘Maar hoe komt u hier binnen?’

- ‘Ik was vergeten dat de winkel vroeger sloot op Oudejaarsavond, mijnheer, ik dacht dat ik nog alle tijd had en ik ging naar het toilet. Ik ben al een beetje vergeetachtig op mijn leeftijd, ziet u, en ook een beetje incontinent… ik had wat tijd nodig en toen ik buitenkwam,  was er niemand meer en de deur zat helemaal op slot. Ik was zo bang!’

- ‘Dat is straf. Ik bel meteen de gerant.’ 

De jongeman kreeg van zijn chef blijkbaar de opdracht goed voor haar te zorgen, want hij vroeg haar of ze geen honger had (‘Nee’) en stelde voor haar dan meteen met de wagen naar huis te brengen.  Op de terugweg vroeg hij waarom ze de politie niet gebeld had. ‘Ik heb geen GSM, mijnheer, dat is toch niets voor mensen van mijn leeftijd’. Hij knikte haar begrijpend toe. Toen ze bij haar huis aankwamen,  ging hij nog even mee naar binnen, om te zien of alles daar in orde was.  Hij wenste haar verder een rustige nacht en een goede gezondheid in het nieuwe jaar. Ze kreeg zelfs drie kussen bij het afscheid. Zo’n vriendelijke jonge man.

***

Was hij het geweest? De bakkerin? Haar buurvrouw?  In elk geval verscheen er op donderdag een klein berichtje in de lokale krant: ‘Kranig oudje opgesloten in Carrefour op Oudejaarsavond’. Haar naam stond er niet bij vermeld.

Nog geen twee uur nadat ze het bericht had gelezen, werd er aan de deur gebeld.  ‘Beste mevrouwtje, ik ben de gerant van uw Carrefour’, zo begon de man. Mogen we even binnenkomen?'

‘We’, dat bleken naast hijzelf, een journalist en een fotograaf te zijn. De gerant torste een enorm pak met een rode strik rond. ‘Om u een beetje te compenseren voor de doorstane emoties.  Bij Carrefour zijn we allemaal erg onder de indruk van het feit dat we u vergeten zijn, net op die speciale avond. Gelieve onze excuses daarvoor te aanvaarden.’

Ze maakte het pak open, onder het geflits van de camera. Een dekentje, een waterkoker, een fles Sauternes, een blikopener, een fles champagne, een dozijn ‘huîtres de Marennes’, enkele kuipjes Sheba, damesmagazines, … één voor één haalde ze er de attributen uit van haar memorabele Oudejaarsnacht. Helemaal onderaan vond ze een grote enveloppe met daarin een chèque ‘Goed voor 1000 euro aankopen in Carrefour. Geldig tot 31 december 2013.’  

En of ze nog even op de foto wou, met de glunderende gerant en de gulle chèque.